De herinnering van... Felix van de Laar

Samen eten
De prefect, Van Eijndhoven, bepaalde elk trimester met namen op strookjes welke zes leerlingen met elkaar aan tafel zaten en de schotels aardappelen, groenten en pudding met elkaar moesten delen. Dat getal kende ik al want mijn oom Herman had vóór de oorlog ook op Beekvliet gezeten en over het "feest der Regent" naar huis geschreven: "En daar stond me voor iedere zes jongens, ja raad eens, zó'n grote tulband." De prefect controleerde aan de hand van zijn eigen overzicht of we niet stiekem ruilden.
Die wisselende tafelschikkingen waren natuurlijk goed om je steeds aan andere mensen met andere karakters aan te kunnen passen, elkaar beter te leren kennen, waarderen, noem maar op. In één trimester, of zijn het er meer geweest, zat ik aan tafel met Jos van de Sande. Kees Wintermans zat erbij, Jos van Luyck geloof ik ook. Ik heb nooit meer lol gehad dan toen. We rolden over tafel van het lachen. Bevrijdend, grotesk lachen. Uithalen, niet meer kunnen stoppen. Met biggelende tranen op onze wangen. Massage voor onze ingewanden, drie maal daags. De hof van Eden voor onze zielen.

Felix van de Laar
[examenjaar 1970]