De herinnering van... Ellen van Kempen

“Het is niet onopgemerkt gebleven”.

7 jaar mocht ik er zijn, op Beekvliet. De eerste jaren wat onrustig. Vaak liep ik de klas uit. Direct door naar de kamer van conrector Van Rijnsoever. Hier ontving ik een liefdevol standje en wat creatief strafwerk. Hele opstellen schreef ik in de studiezaal, terwijl de rest van de klas hun les vervolgde. Ik had veel, misschien iets té veel plezier. Ach, dan maar een jaartje blijven zitten. Dat maakte wel wat serieuzer. Maar het plezier bleef. Sommige herinneringen voelen nog zo dichtbij. Het tegen de verwarming aankruipen in het noodgebouw, verkleumd omdat mijn regenkleding niet meer waterdicht was. De lessen Nederlands van Marc Kapteijns. Verliefd werd ik bijna. Ook op het literaire woord. Ik las “De Avonden” van Gerard Reve. Dit boek liet een indruk achter die nooit weg is gegaan. Evenals de slotzin: “Het is gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.” En zo was ‘t ook met Beekvliet. Die tijd is niet onopgemerkt gebleven. Het sigaretje roken tussen de lessen door. De bijlessen Wiskunde van Smits. Wekenlang in de vakantie. Ik had een taak. Het onbegrijpelijke van Scheikunde. Het inspirerende van Geschiedenis. De vriendschappen, die nu na 22 jaar nóg bestaan. Het gevoel dat ik kon uitzoeken wie ik was. En nu… nu ga ik een film te maken over 200 jaar Beekvliet. En nu… nu al zin in de première bij de reünie op 3 oktober.

Ellen van Kempen
[examenjaar 1993]